“Dinsdag staat Cantina de Luca in Melissa op het programma, een uur met max 60 km/u noordwaarts slepen door stoffig stadjes en rommelige industrieterreinen, af en toe Ionische zee weldadig aan rechterhand. We werken nu vier jaar met de cirò-wijnen van de Luca en dat gaat goed… Hoog tijd voor een bezoek; de wijngaarden en kelder te zien; eigenaar Vincenzo de Luca beter te leren kennen. De Cantina ligt zo’n 10 km bergwaarts van zee (alwaar stadje Cirò zelf), op 200m hoogte, de meeste liggen wijngaarden wat hoger . Druiven gaglioppio (rood, rosé, spreek uit: gah-li-oppo) en greco bianco (wit), beide sinds mensenheugenis hier aanwezig en helemaal aangepast aan de ogenschijnlijke lichte maar vruchtbare grond met kalk in de onderlaag en aan het heftige klimaat met grote temperatuurverschillen tussen dag en nacht daar halfweg zee en bergen en de vaak maandenlange droogte. De kelder ziet er keurig uit, modern ma non troppo, hygiënisch (molto importante, zegt Vincenzo), alles roestvrijstaal, een pneumatische pers voor de bio-wijnen, een klassieke (grove) voor de ‘gewone’ lijn van gekochte druiven. Vincenzo -juwelenmaker van origine- is in 1996 de 10ha wijngaarden van vader Abramo biologisch gaan bewerken toen hij deze overnam. Belangrijke rol –als bijna altijd in Italia- is weggelegd voor de enologo, geen vliegende of op afstand adviserende hier, maar Giuseppe Lioti is gewoon in vaste dienst. In de wijngaard lopen we een tanige, gespierde uiterst beminnelijke oudere man tegen het (zijn) ontblote lijf. Papa Abramo, de 80 voorbij, bizar kwiek en energiek. Na een gezamenlijke visrijke lunch, con vista mare, dat spreekt, wil Vicenzo ons graag nog zijn nieuwe huis (pal aan zee) laten zien, ons aan vrouw en puberzoon voorstellen. Vicenzo lijkt opgelucht, had er kennelijk een beetje tegen op gezien…. Zaken doen met een vrouw (Tjitske spreekt goed Italiaans, legde contact en onderhoudt dat) misschien eng, vreemd? Tot twee keer toe verontschuldigt hij zich dat hij er niet zo Calabrees (klein, smal, lichte teint) uitziet met zijn forse (Arabische?) postuur en donker gezicht. Gek in onze ogen (de Moren, Grieken, Vikingen, Barbaren, Turken, wie niet… heersten er ooit), maar kennelijk ligt dat gevoelig.” (bron reisverslag juni 2017)
