Vondst op Sardinië
Op (strand)wandelvakantie in oud vissersdorpje Santa-Maria Navarrese aan oostkust Sardinië kiest Marc – hij kan het proeven niet laten – in enoteca uit schap met wel dertig soorten cannonau, een van Azienda Pusole. Intuïtie of gelukkig toeval: de wijn blijkt zo energiek, zo puur, zo des Vinoblesse….., uitnodigend, drinkbaar ook. Even zoeken op internet: niet te geloven, da’s gewoon om de hoek terwijl dit niet echt een wijnstreek is, nog geen tien minuten rijden. Bellen, afspraak maken eropaf… De volgende dag 18.00u, meld ik me bij fratelli (broers) Pusole. Lorenzo is de baas, de bijna twintig jaar(!) jongere Roberto Pusole, in Alba afgestuurd oenoloog, maakt de wijnen. Vierde generatie Pusole hier in stille streek Ogliastra, tussen Lotzorai en Baunei op de eerste hellingen van imposant berglandschap en toch slechts paar kilometer van Thyreense zee. De broers zijn spraakzaam, hartelijk, gastvrij, maar bloedserieus als het over de wijnen gaat. Of over hun varkens, geiten, graan, kippen, olijfbomen…
Alles biologisch uit overtuiging, bij de wijnen eigen gisten (een uitzondering op Sardinië), geen toevoegingen behalve wat sulfiet, verder basta. Totale productie 20.000-25.000 flessen/jaar. Bodem variërend van zanderig graniet en leisteen voor wit, alluviale grond met grote rolkeien voor jonge aanplant cannonau, meer klei/kalk met leisteen voor oude percelen cannonau. We zitten lekker buiten, T-shirt weer nog hier in september. Inmiddels zijn nog twee stelletjes uit respectievelijk Genua en Sestri Levanti (Liguria) aangeschoven, privati (particulieren) ook voor het eerst, ook gelijk gecharmeerd na drinken van een fles in een restaurant.
De Pusole Bianco (vermentino) 2023 van wijngaard vlakbij zee is kruidig, rustig, understated, ziltig. Helaas uitverkocht. 2023 Karamara (cannonau bianco met schilinweking) is wat moeilijker, net iets teveel tannines, wel boeiend qua aroma’s. Te jong nog in feite. Van de vier rode wijnen is de basis Pusole Rosso 2023 (gister in B&B al geproefd) de meest direct aansprekende: open, prachtig parfum van mirte, framboosjes, wilde bloemen. Vitaal, heerlijke zuren, voor een canonnau (die gauw 15˚ à 16˚ aantikt) buitengewoon bescheiden, elegant met 13.5, en toch mooi rijp. Van de andere rossi beklijft (ook na terug proeven van monsters in Baarn) de Cannonau di Sardegna Sa Scala 2019, van historisch perceel Sa Scala. Vergist op RVS, daarna twaalf maanden gerijpt in gebruikte barriques en nog eens drie jaar op fles, voordat ie op de markt komt. Traditioneler , meer echt cannonau, heftiger qua aroma’s , hout natuurlijk, tannines (en toch fluweelzacht) maar boeiend, complex, temperamentvol: Sardegna!
Dan moeten we de eigen salumi natuurlijk nog proeven… Ik neem beleefd een plakje, maar als ik enigzins beschaamd kenbaar maak dat ik eigenlijk geen vlees eet, komt Lorenzo gelijk met bord pecorino (schapenkaas), desembrood en kommetje olijfolie aanzetten. Ondertussen is het al lang donker, het gevoel goed, eindelijk weer mooie rode Sardijnen in het assortiment. En wie weet volgend jaar ook de vermentino, die een verademing is vergeleken bij al die gistgestuurde, aangezuurde sauvignon look-a likes uit Galluria…