Tour de Corse

Vrijdag:

Air France/KLM geven niet thuis, we moeten zelf maar bij Air Corse uitzoeken hoe we verder kunnen. Vandaag – het is 12.00 uur – geen vluchten in ieder geval. Morgen misschien? Aansluiten in lange, lange rij. Gelukkig hebben we in 38 jaar wijnreizen de nodige ervaring opgedaan met alle mogelijke stakingen, demonstraties, gele hesjes, lege benzinepompen, blokkades en laten we ons niet uit veld slaan. Nadat we tickets hebben kunnen omboeken voor laatste stoelen vroege vlucht morgenochtend naar Ajaccio (midden Corsica), moeten we hotel vinden, B&B eerste nacht Corsica afzeggen, autohuur annuleren en weer opnieuw boeken (stuk duurder, ondanks dag minder…).

Het is inmiddels 14.00 uur, we besluiten van in oktoberzon badend Marseille te gaan profiteren en nemen een taxi naar op de gok geboekte fin de siècle Hôtel Bellevue in quartier Le Vieux Port, ouderwets hoge kamer aan de dag en nacht druk geflaneerde kade met uitzicht op haven en stad.

Eerst een vroeg apéro (lokaal biertje lekker, wijn niet) op een van de ontelbare terrassen, en dan eerst de vele trappen op naar 12-eeuwse Le Fort Saint-Jean met magnifiek uitzicht, na afdaling struinen door smalle, soms steile, hoge straatjes van Le Panier, dat zich afficheert als oudste wijk (de Grieken!) van Frankrijk, ook wel het Montmartre van Marseille genoemd, na vroeg, klassiek (moules frites) dineren aan de kade, gaat Marc nog even naar bij hotel horende kosmopolitische bar met houten balkon Le bar de la Caravelle alwaar elke avond livemuziek, fijne selectie wijnen per glas, artisanale pastis en naar blijkt leuke, bohemienne gasten, altijd in voor een praatje. … Kortom een fijn hotel, niet zozeer om rustig en lang te slapen, wel ideaal voor een instant-nachtje Marseille.

Zaterdag:

Met taxi om 6.30 terug naar vliegveld, blokkades zijn voorbij – Parijs heeft als vaker bakzeil gehaald – en op naar Ajaccio, alwaar comfortabele (en naar blijkt zuinige) Peugeot 2008 hybride op ons wacht, waarmee onze Tour de Corse kan beginnen. Slingerend, omhoog, omlaag, en weer omhoog, omlaag naar het zuidwaarts met stop in het schilderachtige Sartène, begin 16^e eeuw gesticht door de heersers van toen, de Genuezen, een strategisch gelegen rots. We dwalen door de oude straatjes, lunchen aardig en dan is het nog half uur zuidwaarts naar Domaine Pero Longo, waar we twee nachten zullen verblijven in uitermate comfortabel en ruim appartement.

Papa Pierre Richarme bij wie we op beurzen paar keer hebben geproefd, blijkt in 2020 het biodynamische (Demeter) domein aan zoon Quentin te hebben overgedragen. Pierre heeft zijn handen er helemaal vanaf getrokken: Quentin (1996) staat er min of meer alleen voor. Bodem hier is van zanderig, vergruisd granite (tuff). We krijgen alles, drie cuvées wit, vier rood te proeven, meeste op (liggende!) betonnen eieren opgevoed, we zien en voelen de wijngaarden, we hebben snel door: vooralsnog niet ons ding, wijnen missen wat energie en persoonlijkheid, maar Quentin is nog een jonkie, hij is ambitieus en nieuwsgierig genoeg, dus wie weet.

Zondag:

Naar oudste (al denkt men in Aleria daar anders over), allerzuidelijkste, meest toeristische meest fotogenieke stadje van Corsica, Bonifacio met pittoreske haven en 80 meter daarboven het middeleeuwse centrum en nog hoger de citadel met adembenemend uitzicht op Sardinië (12 km) en eilandjes daartussen. Drukte valt mee maar ’s zomers moet het hier niet te doen zijn.

Winderig frisse lunch (spaghetti alle vongole) aan ruige Plage de la Tonnara. Op terugweg bij grote Casino nog wat voor eten voor vanavond en (mogelijk) spannende flessen om komende dagen door te proeven, inslaan.

Maandag:

Via Figari en Porto-Vecchio noordwaarts langs oostkust richting met lunchstop (en plons in onrustige zee) aan strand van Santa-Lucia-di-Moriani. Eenmaal in Bastia, weer westwaarts, 12 km omhoog/omlaag haarspelden en we zijn in ons onderhand zo dierbare Patrimonio en vertrouwde Hotel U Lustincone waar immer goedgemutste eigenaresse Sandra ons opwacht. Ze heeft het appartement van nieuwe matrassen voorzien, ook de badkamer heeft een opknapbeurt gehad. Ze is er trots op. O, vergeten: ze rent weer weg, komt terug met twee (goede) wijnglazen en een kurkentrekker. Ze kent haar gasten. Even installeren en door naar proeflokaaltje van Muriel Giudicelli en echtgenoot Stéphane Liobard hogerop in het dorp. We gaan zoals beloofd eerst de wijngaarden in en naar de daar ergens verscholen chai waar de wijnen worden gemaakt. Marc heeft ze bij eerste bezoek in 2018 gezien, Tjits nog niet

We merken op dat de wijngaarden overal, ook van andere producenten, al zo vroeg kaal en bruinig zijn. Schuld van nieuwe ongewenste gast, de cicadelle africaine die rijping van druiven voortijdig stopt door zich aan het gebladerte tegoed te doen. Remedie is nog niet gevonden, niet chemisch, niet biologisch. Maar Muriel is optimistisch (net als Giacometti en Bindi later): de natuur is hier sterk en gevarieerd genoeg om dit zelf te reguleren, zo zijn er dit jaar opvallend veel spinnetjes gesignaleerd die zich aan deze cigadelle tegoed doen . Kleine, langdurige, vaak onderbroken oogst in 2024 hierdoor: van eerste vermentinu 5 augustus tot laatste niellucciu 23 september.

En passant licht ze nog de twee bodemtypes van Patrimonio toe: éboulis calcaire argiles en argiles calcaire schisteux: klei en kalk, maar in verschillende samenstellingen. Dit terwijl rest van wijngrond Corsica uit min of meer verweerd graniet bestaat, met als uitzondering Bonifacio met zijn witte kalk. Eenmaal terug in de caveau proeven we alles op fles. De Patrimonio Blanc 2023 ‘non filtré’ (in juli gebotteld) is al mooi open met fijn witte bloemen, rijpe peer, zwelt gestaag op in de mond, rijkdom dit jaar, om in de finale zich weer in subtiele en lang aanhoudende mineraliteit te sluiten. Fraai! Daarna de volumineuze 2023 Blanc de Noir ( 60% oude grenache, 10 % sciaccarellu, 30% vermentinu), nog iets te heftig nu met 14.9% alc. In (te) dure prestigewijn 2023 Luna Nera (70% vermentinu, 30% genovese) op amfora is het alsof je op het gesteente, de minerale zouten landt… 2021 Patrimonio Rouge (de 2020 begint nu pas zich behoedzaam te openen) van 100% niellucciu is kruidig, met zwart fruit, griotjes, fijne houtoets, aristocratische zuren, compacte lengte. 2022 Terra Rossa (nieuw, met 30% sciaccarellu op demi-muid) daarentegen is bevallig zacht en elegant.

We krijgen alle flessen mee om rustig op hotelkamer (en terras…) terug te proeven. Ze neemt het op voor in veel ogen onhandelbare Sébastien Poly (U Stiliccionu) die niet eens de moeite neemt om op onze mails en appjes om tot afspraak voor bezoek te komen te reageren. Aardig van de grande dame de Patrimonio. Minder op heeft ze met natuurwijnen (volgens haar op hun retour), een nauwelijks verholen sneer naar de wijnen van de jonge garde Patrimonio zoals de broers Arena, Nicolas Mariotti Bindi, Giacometti en Matthieu Marfisi. Echt een opmerking uit de oude Demeter-elite (bij La Cabotte hetzelfde) die klassieke, precieze AOC-wijnen wil maken en het lastig vindt om buiten de lijntjes te kleuren. Generatiekloof? We eten niet bijzonder maar wel goed in nagenoeg leeg restaurant Osteria San Martinu Ind’e noi met fles fijne Grotte di Sole Blanc van J-B Arena en slapen daarna als rozen op de nieuwe matrassen.

Dinsdag:

Slecht weer bij opstaan, nog meer regen en storm op komst, weer eens wat anders hier… Op naar broer Simon en zus Sarah Giacometti in Le Désert des Agriates, de woeste, onherbergzame, honderd jaar vergeten strook land ten zuiden van Saint-Florent. De (enige) lange hobbelweg daarnaartoe kennen we van vorige bezoeken, dus we negeren de navigatie die ons hardnekkig een andere route probeert wijs te maken. Ook hier is oogst 2024 niet zonder problemen door de cicadelle africaine die zelfs in dit volstrekt afgelegen gebied is neergestreken.

Rosé 2024 heeft maar 11.5˚, heerlijk fris daardoor, wel echt anders dan afgelopen jaren. De vermentinu heeft meer vet op de botten en is mooi floraal. Rood, laat geoogst, is klassieker, meer in lijn van voorgaande jaren. De rouges vertonen enorme progressie: alles is goed, de chique Cuvée Sarah, en zeker ook de basis Cuvée des Agriates 2022, 2023 en 2021 (die we net binnen hebben), ook verbazingwekkend goed 2019 Battolaccio (van oud perceel niellucciu, 3 jaar op cuve getemd), en hier op graniet zo anders dan elders in Patrimonio.

Sarah – 5 jaar ouder dan Simon- die de ‘commerce’ doet heeft weer een heerlijke lunch bereid, niet buiten zitten bij 25 graden zoals vorig jaar, maar knus aan de keukentafel van het voormalig ouderlijk huis, paar honderd meter verderop. Ze zijn très contents met de samenwerking, de rosé loopt in Amsterdamse horeca als een tierelier. En ze zijn trots dat deze, net als de rouge dagelijks bij restaurant Rijks (* Michelin) van het Rijksmuseum aan gasten van over de hele wereld wordt geschonken.

Op de terugweg shopstop in Saint-Florent om bij épicerie Scotto lekkers (pepers, kruiden, canistrelli (Corsicaanse amandelkoekjes), confituur van clementines. Weer op onze kamer, het is weer droog, de wind gaan liggen, een hoop (na) te proeven… zes wijnen van Giudicelli, drie rouges Giacometti en de wijnen die we zondag hadden gekocht. Zo leer je de spannende wijnen van Corsica elk jaar weer beter kennen. We eten (laat) nog wat aan plage de Farinole, net buiten Patrimonio, bij hippe strandtent Lambada. (Zie: Alles over Corsica)

Woensdag:

Om half elf melden we ons bij Cantina di Torra, richting Oletta, kwartiertje rijden van Patrimonio. Onze Nicolas Mariotti Bindi van Cantina di Torra is misschien wel de meest gedrevene van al die gedreven jonkies op Corsica, altijd nieuwsgierig, bijlerend, zich aanpassend aan oogstjaar, zichzelf heruitvindend, altijd weer experimenterend, niet op lauweren willen rusten, niet dé waarheid in pacht denken te hebben. Ook gecompliceerde oogst 2024 hier, plukken in intervallen van 5 augustus tot 23 september. Geen echte winter, vroeg uitlopen, goede vruchtzetting maar (voor hier) koele zomer. De cicadelle niet of nauwelijks in grootste wijngaard Cargo, dat is dan weer boffen. Sommige 2024’s (Mursaglia Blanc, de twee rosé’s zijn al goed te proeven, andere minder (nog niet uitgegist), meeste wit moet nog geassembleerd, deel vroege (zuren, maar (te) weinig alcohol), deel late (heel rijp maar weinig zuur) oogst.

Andere jaren: Mursaglia Blanc 23: weer groots, uitbundig, bijna exotisch fruit, anijs, volume, lengte, geen zwaarte. De Blanc Alone 23 (nog nooit aangeboden), vermentinu van perceel Lumio (vlakbij zee) is prachtig verticaal, krijtig als een grote champagne…. Rood 24, de Albore bijvoorbeeld met overrompelend fruit van (30%) sciaccarellu, is al in vorm. Rechterhand en toeverlaat Philippe, bescheiden als altijd, is er inmiddels ook bijgekomen, we gaan lunchen waar we gisteravond waren geëindigd: bij Lambada aan het plage de Farinole. Geanimeerd, intiem, leerzame discussie over (vermeend) autochtone druiven, uitnodiging voor onze voorjaarsproeverij…

Marc nog laatste duik 2024 in rusteloze zee en donderdag, dit keer zonder al te veel problemen via Marseille weer retour. Wat een fascinerende wijnen zijn het toch, eind januari gaan we op Bio Top in Montpellier proeven hoe 2024, eenmaal klaar, uitgegist, geassembleerd bij Giacometti en Cantina di Torra nu echt is geworden. Maar eerst nog half december een winterse vierdaagse Jura en Bourgogne….