Op tournee in de Languedoc

Clos Marie

We landen met de gebruikelijke vertraging eind donderdagmiddag, huurauto en wroem, wroem richting ‘onze’ heerlijke Auberge du Cèdre in de Pic Saint-Loup, een kleine drie kwartier rijden. Koffers op de kamer en gelijk naar Clos Marie even verderop. Christophe Peyrus oogt wat vermoeid (hij was al om 4.00 uur op) maar tegelijk energiek en relaxt. Fijn om bij te praten, samen te proeven, en zo als altijd een hoop op te steken. Ook hier nu twee (grote) bovengrondse amfora’s, waar een deel van de Cuvée Olivette wordt opgevoed.  Christophe gebruikt een in feite eeuwenoude methode om de (rode) wijn te maken. Hele niet ontsteelde trossen (grappes entières), afgewisseld met hele trossen die wel van takjes ontdaan zijn, en dan laagje voor laagje, als millefeuille, bladerdeeg. Na twee financieel lastige jaren (geen oogst 2016, halve in 2017) is de ruime (behalve bij Métairie du Clos) en goede oogst 2018 meer dan welkom. Wijnen die blaken van de energie, écht Clos Marie.

Mas Montel

De volgende ochtend: ongewoon koud voor half mei hier, en in loop van de dag al even ongewoon nat, en nog kouder, 10, 11 graden daar moeten we het mee doen. Eerst staat Mas de Montel (terroir de Sommières, half uur meanderen naar het noordoosten) op het program. Jean-Philippe Granier en broer Dominique staan ons op te wachten. Jean-Philippe (denk aan de Italiaanse acteur Roberto Benigni uit La Vita è Bella) kennen we al 25 jaar, maar vooral in zijn functie als technisch directeur en onvermoeibare motor van de hele Languedoc. Nu zijn we er omdat we er voor een grote klant een pallet rosé in BIB (bag-in-box) hebben besteld.

Eerst een rondleiding door de oude Mas, een klassieke ooit zichzelf bedruipende boerderij van hier met plaats voor schapen, kippen, paarden, een enorme groentetuin, eigen waterput, en evenveel grond voor olijfbomen als voor wijngaarden. We staan in tot keuken, badkamer en opberghok getransformeerde, ondergrondse, cuves uit de 16^e eeuw, waarin de wanden met de originele kleurige geglazuurde tegels nog in tact zijn. We proeven rood, wit, rosé van (veelal cementen) cuves, de wijnen die in aanmerking komen voor bag-in-box emballage. De wijngaarden zijn in officiële, dus gecontroleerde overgang naar bio. Daarna komen de wijnen op fles aan bod, waarvan de meest simpele, zonder opsmuk, ons het meest bekoren.

Mas des Agrunelles

In stromende regen rond midi weer een uur westwaarts rijden, naar Argelliers , een koel, vergeten rafeltje Terrasses de Larzac, niet ver van Aniane. Fréderic Porro en Stéphanie Ponson hebben beslist progressie gemaakt de laatste jaren, de vinificatie (ook hier grappes entières) en vooral de opvoeding is verbeterd, zorgvuldiger geworden; bijna al het hout heeft plaatsgemaakt voor cementen cuves; en er wordt nu vlak voor de botteling een klein beetje (10 mg) sulfiet toegevoegd waardoor de wijnen aan precisie en stabiliteit hebben gewonnen zonder dat aan het vin nature-karakter afbreuk wordt gedaan. Veranderingen die lonen: waren ze nog niet zo lang geleden naarstig op zoek naar nieuwe klanten, nu –half mei- zijn alle witte wijnen 2018 al uitverkocht…. Wij proeven voornamelijk rood. Een fijne serie….: Mas Nicot 2018; onze dit jaar goed volle Indigène 2017 en de twee kostbare topwijnen: Hauts de Perry 2016 (gaan 900 flessen per jaar naar Troisgros) met veel noordelijk frisse syrah en de gevulde, complexe cuvée La Marèle 2016 die in sterrenrestaurants in Londen en Parijs wordt geschonken. Kijk ook op: www.masdesagrunelles.com.

Mas de Bertrand (Malavieille)

Over kleine weggetje naar de prachtige Romeinse Pont du Diable waar de vrijwel droog liggende Gorges de l’Hérault eindigen, aan de overkant links af naar Saint-Jean-de-Fos, rechtsaf via Montpeyroux naar Saint-Saturnin. Net daarvoor de nieuwe kelder van Malavieille: Mas de Bertrand waar de wijnen van hier en Montpeyroux (wijngaarden geërfd van oma en oudtante, veel stokken meer dan 100 jaar oud) worden gemaakt. Zo ook onze, onderhand fameuze Rock & Lune. Papa André ontvangt ons dit maal. Onvermoeibaar type… tot voor kort (hij is 74…) nog actief als gezichtschirurg, maar moest bij gebrek aan opvolger zijn cabinet sluiten. Hij is nu weer terug op zijn geboortegrond Saint-Saturnin, en bemoeit zich gelijk (weer) overal mee: gaat voor dag en dauw mee met de mensen in de wijngaard om ze te laten zien hoe een en ander moet bijvoorbeeld… De 2017 Rock & Lune is gisteren gebotteld, maar is al goed te proeven. Maatje groter dan 2016, vooral meer fruit en energie. Ook de allerbeste druiven die normaal in chique hout-cuvée gaan, zitten dit keer in de ‘eenvoudige’ Rock & Lune. Er is voorlopig voldoende van, gelukkig maar want in 2018 decimeerde meeldauw de oogst van de 100+ jarige carignan.

Domaine des Deux Anes

Verkwikt na goede en lange nachtrust (we hadden meest stille kamer van de toch rustige Auberge…) rijden we zaterdag eind ochtend met zowaar een winderig zonnetje en hogere temperatuur in kleine twee uur naar Peyriac-de-Mer, een de laatste jaren mooi opgeleefd karakteristiek oud Midi-dorpje in het maritieme deel van de Corbières . Aldaar een simpele maar uiterst smaakvolle lunch, de een gefrituurde inktvisjes en goed pittige ratatouille, de ander een bord superverse mosselen. Dan in vijf minuutjes naar Magali Roux, die na vertrek van Dominique Terrier drie jaar geleden, het op Domaine des Deux Anes alleen voor het zeggen heeft. Ze is vorige week nog aan haar voet geopereerd maar dat is niet te merken, ze leidt ons gewoon door de twee kelders, een met alleen grote RVS-cuves, de ander voor de houten vaten en foeders plus een nieuw cementen vat, lijkt op oeuf omblot maar dan niet echt helemaal eivormig want aan de boven- en zijkanten wat afgeplat. Ook hier toont 2018 zich goed en genereus, niet de gedrongen warmte van 2017, evenmin het strenge van 2016. De witte Dix Anes Blanc 2018 van tien verschillende druivensoorten en op het betonnen bijna-ei gerijpt is dit jaar erg fijn, open, zachtfris, iets voor de najaarsgids.

Pech Redon

Het is maar een klein half uur om door te steken naar La Clape, naar Pech Redon waar Christophe Bousquet en eega Marie, we zijn echt vrienden inmiddels, lekker in de tuin aan het rommelen bezig zijn. Christophe behoort tot het elitegroepje (de beste tien producenten van de hele Languedoc) dat samen met enkele pioniers van de streek als visitekaartje van de Languedoc ter promotie jaarlijks een hoofdstad aandoet middels verticale proeverij en diner op sterrenniveau. Dit jaar in Taillevent (Parijs), volgend jaar Brussel, in 2021 Amsterdam…. Save the date, in populair marketingjargon, ware het niet dat precieze datum natuurlijk nog niet bekend is. We beginnen met de net gebottelde Épervier Blanc 2018 (70% grenache blanc, 30% marsanne+rousanne), rustig en toegankelijk, bevallig, floraal. Centaurée Blanc 2017 (grotendeels bourboulenc, houtvergist en gerijpt) is andere koek. Deze cuvée werd onlangs in de Revue du Vin de France tot mooiste van de Languedoc gekozen. Terecht, wat een wijn, voornaam, kruidig, volumineus, energieke fraîcheur en ziltheid in finale. Paar jaar geduld nog… Beide wijnen komen in de najaarsgids. Bij rood is Les Cades 2018 (inmiddels op voorraad) nog helemaal op het fruit, de kruiden, cades onder andere, komen pas na de zomer. Epéron 2017 (100% oude carignan, geen hout) is donker, geconcentreerd, peperig, maar nu toegankelijker, guller dan de nog strenge 2016 die nog een tijd de kelder in moet.

Un dimanche à la campagne…

Dankzij Christophe Bousquet, président van La Clape, kunnen we zondag nog meedoen aan de jaarlijkse gastronomische, vineuze ballade Les Sentiers Gourmands de la Clape door het beschermd natuurgebied van La Clape. De 1500(!) startbewijzen waren in maart binnen een paar dagen weg, dus er moest wat geritseld worden. Als we de auto parkeren op een veldje bij het beginpunt (Chateau Le Bouis) krijgen we alvast een blaastestpijpje voor na afloop… Het blijkt een prachtig parcours van 8.5 km slingerend door geurige pijnboombossen, bedwelmende garriques en verscholen wijngaarden. Ideaal weer, zonnig, niet te warm, stevige frisse wind uit de bergen. Na elke van de vijf etappes, een pleisterplaats waar een mooi gerechtje (van diverse chefs) verkregen kan worden en een vijftal wijnen te proeven zijn. Dit is echt zó Frans: un dimanche à la campagne waarbij hele gezinnen, groepjes vrienden, stellen van alle leeftijden goed gemutst genieten van het buiten zijn, relaxt bewegen, de vele wijnen en natuurlijk van al het eten. Bij de een-na-laatste stop, die met de fromages, is menigeen goed en vrolijk aangeschoten: wijn uitspugen, dat is alleen iets voor professionals als wij. Aan de gezamenlijke tafels raken we in gesprek met onder meer een groep uitgelaten dertigers werkzaam bij Airbus in Toulouse, Parijzenaars, lui uit Lyon, een Corsicaan die onmiddellijk uitlegt in welke restaurants we moeten zijn (we gaan begin juni daar op wijnpad) en hoe daar te komen. We hebben het niet precies onthouden.

Avontuur Dominique Terrier

We vliegen maandag pas halverwege de middag terug, dus ’s ochtends tijd voor nog een bezoek. Vanuit onze chambre d’hôtes La Ramade (mooi en rustig, maar wat doods) in La Clape gaan we naar het ruige hart van de Corbières, waar iets ten zuiden van het schilderachtige middeleeuwse stadje Lagrasse, onze Dominique Terrier (ex-Deux Anes) is neergestreken voor een nieuw, eigen avontuur. Hij heeft twee jaar geleden 6 ha (biologisch gecertificeerde) wijngaarden kunnen overnemen, maar heeft er nu 17ha in beheer, ‘gratis’ gepacht van buurboeren die het fijn vinden dat er iemand is die zich erom wil bekommeren. Maar 17 hectares in je uppie: Dominique vindt het ook iets te veel van het goede. Hij mag de oude kelder van het verder onbewoonde, en deels tot gites verbouwde Chateau Saint-Auriol gebruiken, heeft tweedehands apparatuur en cuves op de kop getikt en eigenhandig een knusse houten cabane (hut) gebouwd om in te wonen. En inmiddels zijn de eerste wijnen er….! Vooral de witte, de een Vin de France 2018 van 100% viognier, de ander Corbières Blanc van marsanne, roussanne bevallen ons, mooie, volle, stabiele vins nature, van de rouge 2018 wachten we op tweede botteling begin september. De eerste van eind maart was gewoon te vroeg, de stuurse oude carignan in deze wijn heeft echt meer tijd nodig, erkent Dominique ruiterlijk.