Some like it hot

Na vlotte vlucht – wijselijk met alleen handbagage – op Toulouse in huurauto richting Gaillac. Op laatste moment gereserveerde kamer geannuleerd en nieuwe mét airco geboekt. Goede zet: 37 graden is wat veel van het goede en de nachten beloven niet koeler dan 26-28 graden te worden. Eerst maar de Intermarché overvallen om alvast water, véél water in te slaan, Marc zoekt en vindt ondertussen een paar flessen biologisch wit. Fijn dat supermarkten in Frankrijk soms een goed aanbod van streekproducten hebben. En verdorie: een van de wijnen, een witte gaillac van 100% lokale loin de l’oeil bevalt zeer…: ongefilterd, nauwelijks sulfiet, fijne reductie zoals bij de chablis van Pattes Loup en patrimonio blanc van Cantina di Torra, gul en vol van smaak met subtiele mineraliteit die hem fris houdt.

Even googelen, gelijk bellen, zo staan we de volgende morgen vroeg onverwacht in de kleine kelder net buiten Gaillac van het jonge koppel Clément en Clémence. Het klikt, hun filosofie en wijnen spreken aan…. Wordt wellicht vervolgd, monsters zijn onderweg… We moeten gelijk door naar vondst vorig jaar Domaine Gayard in het noorden (op het plateau) van de Gaillac. De ook al jonge Pierre en Laure Fabre hebben ons voor de jaarlijkse personeelslunch (lees barbecue) uitgenodigd. Déjeuner sur l’herbe, dat sfeertje. Alle wijngaardwerkers verzameld, sommigen vast in dienst, anderen als seizoenkracht. Romantisch onder de bomen, en fijn want het begint al bloedheet te worden. Spijtig dat dat ze in 2021 de Sauvignon niet zoals in 2020 met paar uur macération hebben gemaakt, dát maakte hem juist zo origineel, zo eigenwijs anders: de versie 2021 is keurig, té naar onze smaak, niet onderscheidend meer. De rouge Braucol 2020 is gelukkig zelfs nog beter dan voorganger 2019. Toch springt de vonk niet écht over, iets te cerebrale wijnen?

Voor de rest van de week zal het statige Albi onze uitvalsbasis zijn, heel appartement avec jardin et piscine, én met airco, zonder niet te doen zoals de almaar hetere dagen daarna zal blijken. Verlammend warm weer, de hele stad gloeit. De volgende ochtend, het is donderdag, uitgetrokken voor ons aloude Château Lastours. Oui oui, zevenendertig jaar geleden waren we er voor het eerst. Opa Jean, Monsieur le Comte in vale jeans haalde ons met zijn rammelende Renault4 op van het dommelende stationnetje van L’Isle-sur-Tarn. We zijn nu twee generaties verder. Kleinzoon Louis (jaar of 35 en comte natuurlijk) is nu le gérant: de dirigerend kasteelheer.

We gaan nu de temperatuur nog beneden de 30˚C is eerst de wijngaarden in, hij is trots op de progressie, onkruid wordt niet meer chemisch verwijderd, maar mechanisch in de hand gehouden met een ‘rouleaux à herbe’, die het onkruid plat rolt. Wijngaarden en domein zijn nu HVE gecertificeerd, geen bio, maar een stap in goede richting. Reductie van CO2-uitstoot is voornaamste doelstelling. Hij heeft ook enkele percelen met door pa Hubert en opa Jean te productieve (en dus voor ziektes ontvankelijke) klonen gerooid en opnieuw beplant. Hij is daarbij président van de wijnboeren in de AOP Gaillac waar een jonge generatie – een deel al bio werkend, sommige nog conventioneel, andere zoals Louis ergens daartussenin – aan de poort rammelt en de enorme potentie van dit ‘vergeten’ gebied inziet, en daarvoor eensgezind wil gaan.

Daarna doen we een rondje kantoor boven de kelder in het bijgebouw van het kasteel. Prettig even de gezichten te zien van diegenen met wie je zo vaak per mail of telefoon contact hebt. We vragen hoe het toch met pauvre papa Hubert (71) gaat die afgelopen jaren zijn vrouw Claire, mama Françoise (93) en eerder jongste broer Pierric heeft verloren. Hij leeft teruggetrokken op het paar honderd meter verder gelegen Lastours III. Volgens zoon Louis, somber en onzeker. Hij weet dat we komen maar is er niet. We vragen Louis papa nog een keer een sms’je te sturen om te vragen of hij echt niet mee wil gaan met de lunch van straks en te zeggen dat we het echt ontzettend plezierig zouden vinden hem te zien. En warempel een kwartier later, terwijl wij de wijnen aan het proeven zijn, verschijnt onze Hubert met wie we altijd zoveel schik hebben gehad. Hij heeft zich opgedoft, geurtje op, net shirt aangetrokken en is ontwapenend blij ons weer te zien…

Zondag en maandag heen en weer naar Rodez (uurtje rijden) op de grens van de Aveyron voor de nieuwe spannende biobeurs Contrastes met louter biologische zuidwesters van handgeplukte druiven en met natuurlijke gisten wijn geworden: Gaillac, Bergerac, Cahors, Madiran, Jurançon, Marcillac, Irouléguy, Duras, Fronton, Buzet……: 17 appellations en 88 domeinen in totaal…. Locatie Station A, een hippe hippische (voormalige stoeterij?) buitenplaats voor startups, festivals en nu voor een wijnproeverij waar de producenten steeds per twee een tafel hebben in een aparte oude paardenstal.

De eerste (zondag)ochtend overstijgt het aantal producenten dat van de bezoekers. Mooi: aan de slag. We proberen stal voor stal te werken om van zoveel mogelijk producenten minstens twee wijnen te proeven maar als ergens al andere proevers staan, slaan we die stal even over, waardoor ons systeem al snel onsystematisch wordt. We proeven veel leuks, veel nieuws, duidelijk wordt dat Le Sud-Ouest (het Zuidwesten) bezig is met een spectaculaire, natuurlijke comeback: veel jonkies die domein van ouders hebben overgenomen, de nodige neo-vignerons (nieuwkomers) en natuurlijk het handvol pioniers dat een en ander in gang heeft gezet. Maandag als we terugkomen zullen we ons lijstje verder afwerken. Namen noemen we nog even niet, maar over de twee dagen meerdere uitstekende natuurlijke gaillacs geproefd, een verdraaid fijne (nostalgische) buzet, een onweerstaanbare marcillac, veelbelovende (2021, eerste oogst) rouge en rosé uit Irouléguy, en ga zo maar door.

De laatste dag, dinsdag alweer, gaan we na even peentjes zweten en een niet geplande tankbeurt in de the middle of nowhere verder omdat al sinds gisteren rood uitslaande brandstofmeter nu actieradius ‘nul’ aangeeft, op weg naar het vliegveld nog even proeven in het prachtige, aan de Tarn gelegen oude abdij gehuisveste Maison des Vins in Gaillac. En niet te geloven: we proeven alweer twee wijnen die we maar al te graag naar Nederland zouden willen halen. We zouden van Gaillac zomaar een nieuwe specialiteit kunnen maken.

Twee dagen later, weer thuis en afgekoeld, blijken de druiven opeens zuur: beiden COVID en er vervolgens bijna twee weken flink beroerd van en smaak/reuk verstoord. Opgelopen op de beurs, in het vliegtuig? Inmiddels drie weken verder en weer bijna de oude. Tijd om alle inmiddels binnengekomen monsters te gaan proeven. Wordt vervolgd.